groeien in geloof

'Oké, we spreken af, jullie mogen elke dag zwemmen, ik beloof jullie dat ik ook geregeld met jullie ga voetballen, ik zal niet chagrijnig zijn als ik onvoldoende toekom aan de boeken die ik wil lezen, laat mij dan in ruil voor dat alles gewoon één dagje m'n gang mogen gaan in Assisi en de foto maken die we twee jaar geleden niet gemaakt hebben, dankzij jullie geblèr op de achterbank'.

Misschien herken je dit soort handjeklap, maar vermoedelijk gaat uw of jouw verlangen dan niet direct uit naar Assisi. Ik heb dat wel en waarom eigenlijk? Op het eerste gezicht is het gewoon het zoveelste Italiaanse stadje op een heuvel vol drommen internationale toeristen die op elk uur van de dag uitgebraakt worden door van die glimmende bussen. Natuurlijk, je hebt er kerken en kapelletjes in overvloed, warmwitte gebouwen tegen een strakblauwe hemel, een aanlokkelijk groen grastapijt voor een prachtige basiliek, een magnifiek uitzicht over een prachtig dal, maar dat alles heb je elders ook. Zou het dan toch komen door die Franciscus van Assisi, die er gewandeld en gewerkt heeft en er de vogeltjes in de bomen toezong als schepselen van God? Hij zag in de natuur overal God aan het werk, voelde zich één met wat hem omringde en wijdde zich toe aan armoede, dienstbaarheid en geweldloosheid.

Als ik heel eerlijk ben, voel ik me helemaal niet één met die natuur en beginnen die vogels me 's ochtends vaak veel te vroeg te zingen. Andere dieren maken me bang, ik ben waarschijnlijk de minst fietsende predikant van het dorp en bewust kiezen voor armoede en financiele onzekerheid schrikt me af. Wat is het dan wel? Misschien omdat ik me in de vakantie op wil laten schudden door een radicaal andere levensstijl en wil dromen van een uitweg uit dit veel te complexe en belaste bestaan. Misschien omdat we met de vakantie een jaar afsluiten waarin veel van de thema's van Franciscus mondiaal spelen en zo langzamerhand ons dagelijks bestaan hard en grimmig beginnen te raken. En misschien ook omdat je toch ergens perspectief en nieuwe zin vandaan moet halen en ik mezelf wil dwingen om biddend, verstillend en zoekend aan een nieuw kerkelijk seizoen te beginnen. Een beetje als in het volgende bekende gebed van Franciscus:

Heer, maak mij tot een werktuig van uw vrede
Waar haat het hart verscheurt, wil ik liefde brengen;

waar beledigingen worden geplaatst, wil ik vergeving brengen;
waar verdeeldheid mensen van elkaar vervreemdt,
wil ik eenheid stichten;

waar dwaalleer rondgaat, wil ik vergeving schenken;
waar twijfel knaagt, wil ik geloof brengen;

waar wanhoop tot vertwijfeling voert, wil ik hoop doen herleven;
waar duisternis het zicht beneemt, wil ik licht ontsteken.

waar droefheid mensen neerslachtig maakt, wil ik vreugde brengen.
Heer, maak dat wij niet zozeer zoeken

om getroost te worden, als wel om te troosten;
om begrepen te worden, als wel om te begrijpen;

om bemind te worden, als wel om te beminnen.
Want door te geven ontvangen wij;|
door onszelf te verliezen vinden wij;

door vergiffenis te schenken verkrijgen wij vergeving;
door te sterven worden wij geboren tot eeuwig leven.
Met de woorden van Franciscus, vrede en alle goeds.
Ruben Werrie