groeien in geloof

‘Aangeraakt door het lijden’ 
 
Simon Petrus gaf antwoord:  
Naar wie zouden we moeten gaan, Heer?  
U spreekt woorden die eeuwig leven geven. 
 
‘Aangeraakt worden door het lijden is inderdaad niet eenvoudig’, dat is wat een familielid zei toen wij weer persoonlijk werden geconfronteerd met verdriet. Het is niet makkelijk om te horen, dat de  tijd samen kostbaarder is dan dat je  dacht. Het is niet makkelijk om van een afstandje je geliefden door een proces te zien gaan waarin het schuurt en zeer doet. Het is niet makkelijk om te horen dat ‘in elk einde, een nieuwe begin verborgen is’. 
 
Aangeraakt worden door het lijden, is inderdaad niet eenvoudig. Maar die aanraking verandert je ook. Veel dingen in het leven, blijven aan je buitenkant hangen. Maar er zijn van die processen waar je doorheen kruipt en die je van binnenuit veranderen. Verdriet voor en om een geliefde is zo een proces. Het scheidt het kaf van het koren. Het brengt je terug naar dat wat echt is. Het scherpt je blik over dat wat er toe doet en dat wat eigenlijk, ten diepste maar gewoon vaak een verspilling van tijd, energie en focus is.  
 
Hoeveel van ons leven verspillen we met hobby’s die de bloei in de weg staan. Er overkomt ons iets en we besluiten om onze tijd te voldoen met de dingen die de bloei, de ‘shalom’ van ons hart, gemeenschap en wereld in de weg staat. We maken ons druk over dingen, die we niet kunnen veranderen; eisen dat een ander is zoals wij; verbranden bruggen in plaats van ze te bouwen; trekken de knoop nog extra strak aan, in plaats van geduldig dingen te ontwarren. 
 
Aangeraakt worden door het lijden, brengt dingen weer in een ander perspectief. Paulus had dat door. ‘had ik de liefde niet, ik zou niet meer zijn dan een dreunende gong of een schallende cimbaal.’ Het lijden zuivert, scheidt het kaf van het koren, brengt dingen in een ander perspectief. Namelijk het perspectief van de Liefde die nooit zal vergaan. 
 
Juist in deze veertigdagentijd waarin ons gezin opnieuw aangeraakt wordt door het lijden, gaat mijn blik naar dat andere lijden. Naar die man met die doornenkroon. Die heelmaker aan een kruis.  Ik zie hoe Zijn lijden de wereld van binnen uit verandert. Niets is meer hetzelfde.  Of zoals het in de Mattheüspassion klinkt: ‘Sehet Jesus, hat die Hand uns zu fassen ausgespannt’. (Zie Jezus strekt zijn handen uit, om ons vast te pakken). En dus kan ik me vinden in de woorden van Petrus. ‘Naar wie zouden we moeten gaan, Heer? U spreekt woorden, die eeuwig leven geven.’ 
 
Aangeraakt worden door het lijden, het is niet eenvoudig. Maar het heeft het in zich om zuiverend te werken. Ik zie een geliefde die lijdt en ik zie de Geliefde die lijdt. Een doornenkroon en een infuus in hetzelfde plaatje. En daarom zing ik in één van de talen die mij eigen zijn: ‘Sehet Jesus, hat die Hand uns zu fassen ausgespannt’. Want in de woorden van de dichter T.S. Elliot ‘In my end is my beginning’ Zelfs in het einde zit het nieuwe begin verborgen. 
 
Dat Pasen jou en mij doet opstaan tot een nieuw Leven, waarin dat met eeuwigheidswaarde uiteindelijk overwint! 
 
Ds. Karsten van Staveren