groeien in geloof

Fietslampjes
“Mam, moet mijn licht aan?” Iedere dag breng ik mijn jongste dochter naar school en dat doen we sinds 1 januari weer op de fiets. In de laatste maanden van 2022 zijn we steeds vaker met de auto gegaan, maar een nieuw jaar komt met nieuwe kansen.

Wat fijn is aan dat fietsen is dat je veel actiever aan de dag begint. Je bent even echt buiten, hebt het weer niet alleen gezien, maar ook gevoeld en je bent je ook veel bewuster van het donker. De eerste weken van januari was het nog erg donker, maar de laatste week zijn onze lampjes eigenlijk al niet meer nodig.

Heerlijk vind ik dat. Dat het weer lichter wordt. Meer nog dan de koud heb ik last van het donker. Misschien omdat onze fietslampjes maar zo weinig licht geven. Misschien ook omdat het leven toch al best donker kan zijn.

Op het preekrooster staat deze weken de Bergrede, de eerste grote preek die Jezus houdt in het evangelie van Mattheus. Een preek van wel drie hoofdstukken lang, waarin Jezus allerlei zaken behandeld, allerlei aspecten van leven met God. Hoe je moet bidden en vasten, dat je het goede moet doen, geen rijkdom moet zoeken, maar juist veel moet weggeven, dat je niet moet oordelen, en de wet moet vervullen. Het is nogal een radicale preek met hoge verwachtingen. “Jullie moeten volmaakt zijn, zoals God zelf volmaakt is” (5:48). Dat is nodig, want “Jullie zijn het licht in de wereld” (5:14).

Dat is nogal wat. Het licht in de wereld. In die donkere wereld, vol zorg en verdriet, vol pijn en wantrouwen, daarin zijn wij het licht?

Het is een grote opdracht, voor de kerk als geheel en voor ieder persoonlijk. Een licht zijn. Daar kun je heel fanatiek van worden, zeker als je vol bent van Gods liefde. Dan zou je het wel als een lichtkanon om je heen willen werpen. Maar ik word er om eerlijk te zijn ook wel onrustig van. Want vaak is mijn licht helemaal niet zo fel. Vaak is het niet meer dan een fietslampje, amper genoeg voor mijn eigen wielen. Zou dat genoeg zijn?

“Ik wil een andere fiets, met een veel groter licht,” zei mijn dochter vorige week. Maar op een fiets zit nu eenmaal geen bouwlamp. Je kunt je licht wel iets vergroten, maar het blijft behelpen. Gelukkig zijn er dan andere lichten: in de huizen langs de weg, van de straatlantaarns, en de grote lampen van een auto achter ons.

Zo is het denk ik ook als je gelooft. Je hebt misschien maar een klein lichtje. Maar gelukkig ben je niet alleen. Er branden allerlei lichten, als je oplet ga je ze overal ontdekken. Laten we zo samen het licht zijn, door elkaar te wijzen op Gods goedheid en genade, door Gods liefde door te geven aan wie we maar ontmoeten en door niemand de maat te nemen over de kracht van zijn licht, maar bij te schijnen in het donker.
Neeltje Rietveld-de Jong