GKBS
Meditatie: Sterren zijn gaan stralen
Al jaren heb ik een beetje een zwak voor Frans Bauer. Zijn muziek vind ik afgrijselijk (sorry fans), maar in televisieprogramma's blijft hij voor mijn gevoel dichtbij bij zichzelf, waardoor hij iets ontwapenends heeft.
Weet u het nog, dat programma van enkele jaren geleden? Met zijn broer Dorus op een Franse camping in het programma 'Vive la Frans'. Daar ontvangt hij andere Nederlandse sterren, die in een tentje een nachtje moeten doorbrengen op niet meer dan een luchtbed. Bekende Nederlands, die de volgende ochtend met een duffe kop, zonder opsmuk, de tent uitbranden en met een wc-rol onder de arm richting het toiletgebouw gaan. Kijk, zo wil je onze sterren ook wel eens zien. De ene ster begint in die omstandigheden nog meer te stralen en de andere ster valt hopeloos door de mand.
In Lucas 2 beginnen ook twee sterren te stralen. Aan de éne kant is er Keizer Augustus, die op een werkelijk grootse wijze het Romeinse Rijk al tientallen jaren bijeenhoudt. Die na allerlei bloedige oorlogen eindelijk een betrekkelijke vrede heeft gebracht en die nu als een godheid, een ware redder, aanbeden wil worden en die aanbidding van zijn onderdanen ook ontvangt. En daar dan tegenover begint er ergens in een uithoek van dat immense Romeinse Rijk plotseling een nieuwe ster te stralen, wiens geboorte aangekondigd wordt door.... de sterren.
Wetenschappers hebben over dat laatste verschijnsel lange tijd wat meewarig gedaan, dus wat spottend over die zogenaamde ster van Betlehem. Tegenwoordig gaan er echter weer stemmen op om de berichtgeving van Lucas en vooral van Mattheus toch serieus te nemen, want in het jaar zes of zeven voor Christus zouden de sterren inderdaad op een wonderlijke en betekenisvolle wijze aan de hemel hebben gestaan. Vooral de evangelist Mattheus wil daarmee maar zeggen: de komst van het Kind, de Mensenzoon, ging gepaard met wonderlijke tekenen aan de hemel. Sterren zijn gaan stralen, zelfs de planeten staan ten dienste van een Kind dat in Israel geboren gaat worden.
In zomaar een nacht wordt dus de andere Redder van de wereld geboren. Niet in een paleis, omringd door honderden vroedvrouwen, maar in feite ergens onderweg, ver van huis, midden in onze harde werkelijkheid. Kwetsbaar, machteloos. God doet zijn sterrendom af, zodat Hij zich vanaf nu kan identificeren met hen voor wie het leven zo weinig stralends heeft. God legt zijn sterrendom af, is ontwapenend nabij, roept daardoor ieders kwetsbare – ik wakker, al kun je Hem ook op afstand houden. Ja..., maar dat hier in alle verborgenheid toch sprake is van de geboorte van een heuse Ster, dat wordt op hetzelfde moment door anderen de wereld in geroepen, gezongen; door engelen, herders, boodschappers van God, die allen idolaat van Hem zijn.
De eerste christenen voelden zich voor die keuze gesteld; het zat voor hen verborgen in dat in onze ogen haast romantische kerstverhaal van Luas. Kiest u voor het koninkrijk van de stampende laarzen, voor het koninkrijk van de macht, voor het oog om oog, tand om tand, voor de geweldspiraal? Of pleeg je een daad van verzet, kies je voor die nieuwe heldere Ster aan het firmament, droom je met Hem mee over een koninkrijk van heil en gerechtigheid, durf je het aan om Hem als de redder van je bestaan te aanbidden?
De keuze van die eerste christenen blijft geldig, ze is er één van alle tijden. Welke Koning aanbid u, waar zet je je hart op, door wie laat je je inspireren? Beide koninkrijken gaan vermoedelijk nog wel eventjes mee, totdat de tweede komst van de Mensenzoon een feit is en Hij van zichzelf zal getuigen wie Hij is: een wonderbare Raadsman, Goddelijke Held, Eeuwige Vader, Vredevorst.
Gezegende kerstdagen gewenst!
Ds. Ruben Werrie
