groeien in geloof

Waarom zou je naar de kerk gaan als je toch niet mag zingen?
Iemand merkte op: “Waarom zou je naar de kerk gaan als je toch niet mag zingen?”. Die vraag bleef haken. Het mooie van samen zingen is dat het zoveel meer geeft dan zingen in je eentje. Het is groter dan jezelf. De muziek neemt je mee. De woorden van het lied zijn niet eens altijd begrijpelijk, of mooi gedicht, en muzieksmaken verschillen enorm. Het is een ervaring. Als je hardop zingt, kan je niet tegelijk piekeren. Ik ben benieuwd wat u wel naar de kerk trekt zolang er niet gezongen mag worden.

Even geleden mocht ik bij de Halfelf onlinedienst delen uit Prediker: “Betreed Gods tempel met bescheiden tred. Je kunt er beter heen gaan om te luisteren dan om er het offer van een dwaas te brengen. Zo iemand weet niet eens dat hij een slechte daad verricht. Wees niet te haastig met je woorden en doe God niet overijld met heel je hart geloften. Want God is in de hemel en jij bent op aarde, dus moet je spaarzaam met je woorden zijn. (....) Dromerij en lege woorden zijn er al genoeg. Dus heb ontzag voor God.”
Zo, dat is duidelijk. Bescheidenheid, met ontzag, luisteren, spaarzaam met je woorden. Het lijkt of er geen zingen aan te pas komt. God dienen is soms je mond houden.

Even terug in de tijd. De tempel stond in Jeruzalem. Daar gingen de meeste mensen niet vaak heen. Een paar keer per jaar op conferentie, of eigenlijk op pelgrimstocht, bijvoorbeeld met Pesach of het Loofhuttenfeest. Dan zongen ze waarschijnlijk dagenlang onderweg de pelgrimspsalmen. De liederen gaan over onderweg zijn en de gevaren daarvan, vertrouwen, en een verlangen naar vrede. We zingen nog steeds: ‘ik hef mijn ogen op naar de bergen, waar komt mijn hulp vandaan’.
Aandacht
In voor-coronatijd renden sommigen van ons weg uit huis met misschien hun jongste gezinsleden onder de arm omdat ze anders te traag gingen. Eenmaal in de kerk, plofte je neer en zette langzaam de knop om. Alles van thuis los laten. Langzaam kon je mee gaan doen. Hoe luisteren we? Luisteren we om straks punten te geven aan de muzikanten, de predikant? Of… Zijn we afgestemd om God te horen?
Waarom gaan wij naar een kerkdienst? Omdat we God willen zoeken, zijn leiding, God willen ontmoeten. En hoe? Onder andere met aandacht.
Een oud-collega* schreef: “Liturgie is aandacht. Liturgie is ruimte. Een ruimte waarin jezelf weer terug vindt voor het aangezicht van God. Juist nu is dat zó heilzaam in een wereld waarin de meningen over elkaar heen buitelen. Liturgie is leven voor het aangezicht van God in relatie tot anderen, thuis, in de kerk, op school of op je werk. Liturgie gaat door het hele leven heen en door al je relaties.”
Liturgie is toewijding, dat alles wat er in je leven gebeurt, een relatie heeft met Jezus. Vriendschap dus. Jezus noemde zijn discipelen zijn vrienden. En Prediker wijst op ons luisteren. We mogen luisterende vrienden zijn, die geregeld naar het gebedshuis gaan.

In de kerk mag je je mee kan laten nemen in het gebed van ons samen. Niet omdat wij toevallig ‘toe zijn aan’ bidden, maar ‘omdat er gebeden wordt’ doen we mee. God heet ons welkom, we maken ons klein voor God. We luisteren, we bekeren ons. En als ons hart
ruimte heeft gemaakt, kan God Zijn noden op ons hart leggen. Dan zijn we priesters die bidden voor de nood van de wereld. En de viering eindigt met dat Jezus ons uitzendt en belooft mee te gaan de week door.
Geloven is geen privé-onderneming en daarom zijn we aan elkaar gegeven. En stel je voor, als twee of meer mensen biddend vroeg aanwezig zijn, en met een heilige verwachting samen komen, dan is dat een cadeau voor degenen die laat en haastig binnen komen. Zij zijn er met hun gedachten nog niet bij, maar in deze sfeer kunnen ze zich richten op God. Laten we dat elkaar geven - geen oordeel maar gastvrij gunnen; misschien om de beurt zorgen dat we tien minuten eerder aanwezig zijn in gebed. Bij de koffie praten we weer bij.
Met mooie woorden, beloftes of daden verdienen we Gods liefde niet. Geloven is geen handel. Jezus heeft het volbracht. En Hij noemt ons Zijn vrienden. Luisterende vrienden.

(*Bron citaat: maandblad De Wachter ELG Woerden)
Karin Timmerman