groeien in geloof

Werk maken van hoop 
 
Zojuist las ik het woord Hoopverlening op Twitter. En dat raakte me. Het was van iemand die hele fijne vrienden en familie heeft (zegt ze), die net weet dat ze kanker heeft en daarom nu een kennismakingsbezoek ging doen bij een psychiater. Ze zit om hoop verlegen. En daar maakt ze werk van. 
 
Psalm 25 spreekt over hoop:  
3 Zij die op u hopen worden niet beschaamd, beschaamd worden zij die u achteloos verraden. (...)  
5 Wijs mij de weg van uw waarheid en onderricht mij, want u bent de God die mij redt, op u blijf ik hopen, elke dag weer. 
 
De schrijver van de Psalm zet ‘hopen’ tegenover ‘achteloos verraden’. Bewust verraden is al niet fijn, maar ook nog eens achteloos… dat maakt het nog indringender voor mij. Daarom vind ik het ook mooi dat de psalmist het daarna persoonlijk maakt en zichzelf als het ware de opdracht geeft om elke dag weer te hopen. De dame die ik zojuist citeerde, zit niet in een gelovige omgeving, en toch besefte zij dat ze werk moest maken van hoop.  
 
Mijn wens is dat de kerk een huis van hoop is. De kerk bestaat uit mensen die hoop doorgeven aan elkaar, en laat die mensen dan weten waar ze hoop mogen vinden. En laat die geestelijke familie elkaar aan de hand nemen in het uitspreken van hoop.  
 
Toch lukt het soms niet met die hoop. Erik Borgman zei eens: ‘De kerk is de enige plek waar mensen bij elkaar komen en zeggen ‘we hebben er weer niks van gebakken deze week’.’  
En dan is het zo mooi dat men ondanks alles blijft kiezen om wekelijks hoop te halen. Ik denk dat in deze tijd online ontmoetingen hoop kunnen verlenen. Bijbelstudie die natuurlijk veel mooier is in een zaal, kan ook via videobellen. 
 
Het mooie is dat goede gewoontes heel diep slijten. Ze helpen je om als je een nacht bijna niet slaapt, toch de draad op te pakken en een ontbijt te maken. Jan Wit, een van de liedschrijvers in het liedboek, zei eens:  
‘Wie de getijden verzuimt, wordt door de tijd overspoeld’.  
De getijden zijn bijvoorbeeld een ochtendgebed of avondgebed.  
 
Als ik denk aan de eerste jaren met kleine kinderen en gebroken nachten, dan kreeg ik de tip van ‘rust, reinheid, regelmaat’. Maar dat lukte me niet alleen. Dan reed ik soms met m’n kinderen veertig minuten naar mijn ouders omdat zij wel op vaste tijdstippen koffie dronken.  
Nu zal ik trouwe gebedstijden samen niet willen vergelijken met koffie halen om 10.00 uur stipt, maar ik heb me gerealiseerd dat ik gedragen kan worden door ritmes. Dat is wat de opmerking ‘dat je door de tijd overspoelt wordt - als je de getijden verzuimt’, voor mij betekent.  
 
Mijn wens is dat we met regelmaat blijven opgaan en elkaar tegemoet komen in de liturgie online. Dat is niet saai als je verlangt de Heer te ontmoeten. Maar als je dat verlangen kwijt bent, is het wel de plek waar je het terug kan vinden. God spreekt heel soms spontaan maar roept ons vooral ook om Hem te zoeken waar Hij zich laat vinden. En laat dat nou de plek zijn waar twee of drie in zijn naam bijeen zijn èn de gebaande paden in ons hart. 
 
Op zoek naar hoop, worden we opgeroepen om te gaan. Om te leven. Om te doen.  
Tot slot citeer ik een deel van een liedtekst van Elbert Smelt: 
 
‘We hebben het ervaren 
Dat het leven niet om ons draait 
Dat wij alleen maar kunnen varen 
Op de wind die waait waarheen hij waait 
En elke dag een nieuwe kans 
Om elkaar vast te houden 
 
Leef met volle teugen 
Durf te leven met de dag 
Glimlach elke morgen 
Er is iets moois dat op je wacht’ 
 
Karin Timmerman 
Kerkelijk werker