groeien in geloof

Meditatie Pinksteren Buiten Adem
Ik herinner mij nog dat ik in de operatiekamer stond. Na negen maanden in verwachting zijn, was de dokter bezig met een keizersnee. De verpleegkundigen en de artsen deden hun ding. Maar het enige wat ik deed, was wachten. Wachten op die eerste adem en het eerste geluid van mijn kinderen. De stilte was eng, maar dat eerste geluid dat was blijdschap.

Handelingen 2: Toen de dag van het Pinksterfeest aanbrak waren ze allen bij elkaar. Plotseling klonk er uit de hemel een geluid als van een hevige windvlaag, dat het huis waar ze zich bevonden geheel vulde.
“Maar dat kan toch helemaal niet! Een kamer vol met mensen met van die vlammetjes op hun hoofd.” dat is wat iemand laatst tegen mij zei. En ik merk bij mezelf dat ik het niet eens met deze persoon oneens kan zijn. Hoe mooi de schilderijen en plaatjes ook zijn die kunstenaars gemaakt hebben van dit moment, vuur op je hoofd dat kan toch niet?

Wat als Pinksteren niet zozeer gaat over vuur op je hoofd maar veel meer over het vuur in je hart, over de passie in je lijf, over gegrepen zijn. Over een geloof dat in plaats van in de voltooid verleden tijd, zich vooral afspeelt in de tegenwoordige tijd: in het hier en nu of de toekomst die nog voor je open ligt.

Die eerste keer dat het Pinksteren was voor de kerk, waren er een club mensen bij elkaar, die er klaar mee waren. Hun eigen plannen en gedachtes waren in duigen gevallen. De zoveelste onverwachte verandering in hun weg met God, had ze buiten adem achter gelaten. Het kruis, het graf en de wolk, waarmee Jezus werd welkom geheten in het hart van God, was teveel om in een keer te verwerken.
Het enige wat ze konden en gevraagd was te doen om eventjes een pas op de plaats te maken. Te wachten totdat God hen de Gids zou sturen voor het avontuur wat ze nog te wachten stond.
Hoeveel mensen zijn niet buiten adem. Het tempo van het leven te hoog. De veranderingen te ingrijpend. De uitdagingen te onoverzichtelijk. De energie die weggelekt en opgedroogd is. De passie die verdwenen is. Ik kom ze in ieder geval met regelmaat tegen, die mensen die buiten adem zijn.
Ik weet niet of je ooit heb geprobeerd een zinnig gesprek te voeren terwijl je buiten adem bent. Het is gewoon een ding der onmogelijkheid. Te moe, geen lucht, geen energie om de juiste woorden te vinden.

Pinksteren is dat feest in de Kerk en in ons geloof, waarin we mogen vieren, dat wanneer wij uitgerend en uitgeraasd zijn, God nog steeds bezig is.
Genesis zegt dat zo mooi: “Toen maakte de HEER God de mens. Hij vormde hem uit stof, uit aarde, en blies hem levensadem in de neus.”
Wanneer wij buiten adem raken, is de plek waar we op adem kunnen komen de aanwezigheid van God. In het Engels heet dat zo mooi: “To catch my breath”. Soms hebben we even de tijd nodig om onze adem weer te vangen.
Pinksteren herinnert mij eraan, dat de plek waar ik mijn adem weer kan vangen de aanwezigheid van God is. Dat de plek waar ik op adem kan komen, juist het geloof is.

Daarom mijn gebed: God geef ons adem om van U te zingen.
Want Pinksteren is het feest van God’s luchtigheid.
We bidden niet voor niets “Uw Koninkrijk komt”.

Karsten van Staveren